اهل بیت

آغاز دین شناخت اوست، و كمال شناختش باور كردن او، و نهایت از باور كردنش یگانه دانستن او، و غایت یگانه دانستنش اخلاص به او، و حدّ اعلاى اخلاص به او نفى صفات (زائد بر ذات) از اوست، چه اینكه هر صفتى گواه این است كه غیر موصوف است، و هر موصوفى شاهد بر این است كه غیر صفت است. پس هر كس خداى سبحان را با صفتى وصف كند او را با قرینى پیوند داده، و هر كه او را با قرینى پیوند دهد دوتایش انگاشته، و هر كه دوتایش انگارد داراى اجزایش دانسته، و هر كه او را داراى اجزاء بداند حقیقت او را نفهمیده، و هر كه حقیقت او را نفهمید برایش جهت اشاره پنداشته، و هر كه براى او جهت اشاره پندارد محدودش به حساب آورده، و هر كه محدودش بداند چون معدود به شماره اش آورده، و كسى كه گوید: در چیست حضرتش را در ضمن چیزى در آورده، و آن كه گفت: بر فراز چیست آن را خالى از او تصور كرده. ازلى است و چیزى بر او پیشى نجسته، و نیستى بر هستى اش مقدم نبوده، با هر چیزى است ولى منهاى پیوستگى با آن، و غیر هر چیزى است امّا بدون دورى از آن، پدید آورنده موجودات است بى آنكه حركتى كند و نیازمند به كار گیرى ابزار و وسیله باشد، بیناست بدون احتیاج به منظرگاهى از آفریده هایش، یگانه است چرا كه او را مونسى نبوده تا به آن انس گیرد و از فقدان آن دچار وحشت شود. (ترجمه انصاریان)